خادمین اهل بیت

بسم الله الرحمن الرحیم

• تولید: بیان معنوی
• مدت زمان: 00:05:05
• منبع: امام حسین(ع)؛ بهترین فرصت

امام حسین(ع) یک فرصت فوق‌العاده است و برای درک این فرصت، باید قیامت را بدانی، باید حساب و کتاب و میزان را بدانی، باید مقام ربّ را بدانی که یعنی چه؟! اینکه فرموده‌اند: اگر یک حسنه از تو قبول شود پاداش آن بهشت است(امام صادق(ع): مَنْ قَبِلَ اللَّهُ لَهُ حَسَنَةً لَمْ یُعَذِّبْهُ؛ من‌‌لایحضره الفقیه/1/211) نشان می‌دهد که خیلی سخت است از انسان چیزی قبول شود. این را باید بدانی. اولیاء خدا بدون ذره‌ای گناه در طول عمرشان این‌قدر ضجه می‌زدند که «خدایا ما را قبول کن...» باید اینها را بدانی. و بعد در این میانه، باید فرصت امام حسین(ع) به این عظمت را هم بدانی.

خداوند متعال بالاتر از فرصت اباعبدالله الحسین(ع) در این عالم نیافریده است؛ اگر آفریده بود نام او را بر طاق عرش می‌زد. پیامبر گرامی اسلام(ع) وقتی که اباعبدالله الحسین(ع) 4 ساله بود و پیش پیامبر اکرم(ص) آمده بود، به او فرمود: «ای زینت عرش خدا». عرض کرد: یا رسول الله! با وجود شما من چطور زینت عرش خدا هستم؟! آن‌وقت رسول خدا(ص) فرمود: در شب معراج دیدم که بر طاق عرش مکتوب شده بود که حسین «مصباح الهدی» و «سفینه النجاه» است. (فَقَالَ لِی رَسُولُ اللَّهِ(ص): مَرْحَباً بِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ یَا زَیْنَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ‏... وَ إِنَّهُ لَمَکْتُوبٌ عَنْ یَمِینِ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاة؛ عیون اخبار الرضا(ع)/1/38)

فرصت اباعبدالله حسین(ع) را از دست ندهید و دست از روضۀ امام حسین بر ندارید. یک وقت فکر نکنید که روضۀ امام حسین(ع) فرهنگ ماست، رسم و رسوم ماست، عواطف ماست؛ بلکه فوق‌العاده مهمتر از این حرفهاست. از کنار امام حسین(ع) ساده عبور نکنید. هیچ چیزی از کنار امام حسین(ع) ساده عبور نمی‌کند. تمام پیغمبران وقتی به نام او برخورد کرده‌اند، متحول و متوقف شده‌اند.

کسی می‌گفت: روز عاشورا بود و من خدمت آیت الله گلپایگانی(ره) بودم. ایشان گریه می‌کرد. دیگر جمعیت(بعد از مراسم روضه) رفته بودند. ایشان به من فرمود: «فلانی بیا برایت روضه بخوانم.» من نشستم، ایشان می‌گفت و من گریه می‌کردم. آنجا به من فرمود: می‌دانی جد ما حسین(ع) موقع شهادت در چه حالتی بود؟ جد ما اباعبدالله الحسین(ع) موقع شهادت در حالت سجده بود؛ صورت روی خاک گذاشته بود و با خدا مناجات می‌کرد؛ می‌گفت: «خدایا! هر چه قول داده بودم، اجرا کردم. هر چه از من خواستی به تو دادم، دیگه هیچ چیزی ندارم...» در همان لحظه که هنوز حیات نورانی حسین(ع) تمام نشده بود، صدا زد: «خدایا از الان نوبت توست؛ به من قول داده‌ای که من شیعیان و دوستانم را شفاعت کنم...»

بنده می‌خواهم بگویم: این درخواست حسین(ع) یعنی اینکه «خدایا! هر کسی طرف من آمد، دیگر کارش نداشته باش» و این نظام «عدل الهی» را به‌هم نمی‌زند؛ می‌دانید چرا؟ چون اگر خدا واقعاً نخواهد کسی را ببخشد؛ اصلاً نمی‌گذارد او به طرف اباعبدالله الحسین(ص) برود. پس اگر به طرف امام حسین(ع) رفتی، برگرد و بگو: «خدایا! ممنونت هستم که اجازه دادی بروم...»