خادمین اهل بیت

احادیثی که درباره دوران غیبت کبرا وجود دارد را می‌توان به چهار گروه تقسیم کرد:
گروه اوّل، روایاتی که از گسترش ستم، بیداد، فساد، شرک و گناه، آلودگی و بزهکاری و غربت اسلام و قرآن سخن گفته‌اند؛
گروه دوم، احادیثی که علایم ظهور را بیان می‌کنند؛ علایمی مانند خروج سفیانی، صیحه آسمانی، شکاف زمین؛
گروه سوم، احادیثی که به اوصاف مؤمنانی که در دوران غیبت در باور خود استوارند، تأکید کرده‌ است؛
گروه چهارم، روایاتی که وظیفه شخص شیعه را در این ایام برشمرده‌اند.
در اینجا، احادیثی را به عنوان نمونه برای هر یک از چهار گروه بالا می‌آوریم:

گروه اوّل
امام حسن مجتبی علیه‌السلام فرمود: «آنچه چشم به راهی آن آید، رخ نخواهد داد، مگر در آن روزگار که از یک‌دیگر بیزاری جویید و روی هم آب دهان اندازید، یکدیگر را به کفر نسبت دهید و برخی از شما برخی دیگر را لعن کنید». راوی گوید عرض کردم: در آن دوران هیچ خیری نباشد؟ امام فرمود: «تمام خیر در آن روزگار است؛ چرا که قائم به پا خیزد و تمامی شرور را بردارد».[۱]

(بسم الله الرحمن الرحیم)

 

بنا بر آموزه‌های دین، بی‌شک، انسان در زندگی فردی و اجتماعی خود اختیار دارد.[1] بر این مبنا می‌توان گفت که امام زمان امامی «آوردنی» است؛ همان‎طورکه حقیقتی «آمدنی» و ظهوریافتنی است. ازاین‌‌رو تا زمانی که شرایط برای جنبش جهانی فراهم نشود، او هرگز ظهور نخواهد کرد. در این بین، ما مسلمانان باید با کسب معرفت درباره امام و با آگاهی‎بخشی به جامعه انسانی برای ایجاد بستر توحیدی، اراده جمعی و فردی خود را به کار بگیریم تا شرایط جنبش مهدوی فراهم شود. 
امام، «آوردنی» است؛ چراکه این بخش از مقدمات، بی‌شک در اختیار ما نهاده شده است و حتی از ما خواسته شده که در این راه گام برداریم. امّا از سوی دیگر، مسأله مهدویت در زندگی انسان براساس حکمت الهی، نهادینه شده و امری است که به طراح نظام هستی باز می‌‎گردد و از این نظر، اختیار انسانی در آن نقشی ندارد. بر این اساس است که می‌گوییم امام «آمدنی» است. یعنی پس از آنکه تمام اراده‎های انسانی، دست‌به‌دست هم داد و مردم، از سر اضطرار و آمادگی، در جست‎وجوی آن مهدی موعود برآمدند، آن‌گاه خدای متعال، براساس حکمت و مصلحتی که همواره در نظام هستی و تدبیر الهی وجود دارد، ظهور را محقق می‌کند. زمینه اذنِ ظهور، در اختیار انسان‌ است، ولی اصلِ اذنِ الهی، از اختیار او بیرون است. باید دعا و ندبه کرد تا خدای متعال امر به ظهور کند. براساس‌ سنّت قرآنی، هر‌گاه اضطرار آدمی به غایت خود رسید، بدون تردید، اجابت الهی به‌دنبال آن خواهد آمد.[2]

---