خادمین اهل بیت

بسم الله الرحمن الرحیم

خلاصه

کارشناس اداره پاسخ به شبهات مجمع جهانی اهل بیت(ع) اظهار داشت: شخصی که منتظر امام زمان (عج) است و می داند این وعده، وعده الهی است و محقق خواهد شد با تمام توان خود تلاش و کوشش می کند تا به اهداف خود برسد.

به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ کارشناس اداره پاسخ به شبهات مجمع جهانی اهل بیت(ع) درباره معنای انتظار فرج گفت: مسئله انتظار از نظر معنای لغوی یعنی چشم داشت نسبت به حقیقت؛ به عبارت دیگر مسئله و مطلبی داشته باشیم و تغییری در وضعیت موجود را مورد نظر قرار دهیم.

«حجت الاسلام و المسلمین دکتر جعفر فکری فلاح» که با خبرنگار ابنا گفتگو می کرد افزود: در شرع مقدس مسئله انتظار به معنای منتظر شدن برای وضعیت بهتر، خیلی مورد تأکید قرار گرفته است. انتظار فرج به معنای کلی آن یعنی هر انسان مؤمن و مسلمانی اگر در وضعیت سخت قرار گرفت آن را پایان راه تلقی نکند و با امید و توکل به حق و اقدامات مناسبی که خودش می تواند انجام دهد، وضعیت بهتری پیش رویش ساخته و به آن برسد. 

 وی در مورد مفهوم انتظار در روایات خاطرنشان کرد: منتظران واقعی برترین مردم همه اعصار و دوران ها هستند همانطور که امام زین العابدین (ع) در کتاب کمال الدین شیخ صدوق می فرمایند: « إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَان‏» کسانی که در زمان غیبت امام عصر (عج) قائل به امامت حضرت و منتظر ظهور ایشان هستند، با فضلیت و برتر از مردم هر زمانی هستند. امام صادق (ع) مسئله انتظار را با صراحت در سخنانش بیان می کند: « مَنْ مَاتَ مِنْكُمْ عَلَى أَمْرِنَا هَذَا فَهُوَ بِمَنْزِلَةِ مَنْ ضَرَبَ فُسْطَاطَهُ إِلَى رِوَاقِ الْقَائِم‏» هر یک از شما بر این امر (امامت معصوم) از دنیا رود در حالی که در حال انتظار باشد، مانند کسی است که در خیمه فرماندهی امام عصر (عج) حضور داشته است.

بقیه در ادامه مطلب

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

نویسنده : صرالله حکمت

عقل با تمام شکوه، عظمت و جایگاه برجسته ای که در حیات انسان دارد، موهبتی است از جانب خداوند و حقیقتی است با دو چهره: چهرة اقبال به حق و چهرة ادبار به آن.

چهره اقبال عقل، در سعی و تلاش انسان برای اتّصال به حق، و ایمان به غیب تجلّی کرده و ارتباط انسان را با ابدیت تحقّق می بخشد امّا، چهرة ادبار او به حق، با وقوع در زمان (عَصر) و زیان (خُسر) ترسیم شده و با اغوای شیطان استمرار یافته است. این عقل ادبار، که جایگاه نفوذ شیطان است، با زمان گره خورده و تاریخ بشری را رقم زده، اکنون پس از پشت سرنهادن فراز و نشیب های بسیار، در آستانة پایان خود قرار دارد و چون عقل به پایان رسد، زمان فانی به پایان می رسد؛ آخرالزّمان یعنی «آخر العقل».

تعارض درونی عقل ادبار، امروزه پس از عبور از پیچ و خم قرن ها، کسب تجارب فراوان، پس از پشت سر نهادن تحوّلات دوران پرماجرای خلق و وضع که اوج شکوفایی و اقتدار او بوده است، و بعد از پیمودن تمام راه هایی که محتمل بود بتواند استقلال و سیطرة فراگیر و دائمی او را تأمین کند و برای انسان مُعرِض از حق، مدینة فاضله و بهشت زمینی بسازد؛ بیش از همیشه آشکارا و برملا شده است.

نشان هویدایی این تعارض، نواندیشی و نوآوری پرشتاب عقل است. چاره اندیشی بی وقفة عقل واقع در بحران، حکایت از سرگشتگی و اضطراب درونی او می کند. این بحران سخن از پایان عقلانیت و سقوط نهایی او دارد. به این نکته باید توجّه کرد که تحوّلات و تطوّرات عقل با نوآوری های او تفاوت دارد. عقل در درون آن دو دوران کلّی خود ـ دوران کشف و دوران وضع ـ ادوار و اعصار مختلفی را تجربه کرده و منازل بسیاری را پشت سر نهاده است. تطوّر عقل، یعنی خروج اضطراری او از یک منزل ـ بر اثر رسیدن به بن بست ـ و ورودش به منزلی دیگر و نوآوری های او یعنی تلاش برای مستورکردن بحران درونی یک منزل. امروز عقل قرن بیستم پس از عبور از آخرین دورة تحوّل، دوران وضع و جعل، در میانة بحرانی همه جانبه و فراگیر گرفتار آمده است. نواندیشی و نوآوری مدام و لحظه به لحظة او، نه حکایت از شادابی و خرّمی که نشان از ویرانی و آشفتگی دارد. او باید مدام پاسخ گوی پرسش ها، تقاضاها و توقّعات فزاینده باشد و از این رو همواره باید امر جدیدی ارائه کند و برای این تجدّد دائم، به کشفیات علمی و اطّلاعات تجربی تازه نیازمند است و همین علم و اطّلاع روزافزون ـ و محصولات آن ـ بر شتاب زمان افزوده است. در نتیجه روز، ماه و سال امروز سرعت و شتابی به مراتب بیشتر و افزون تر از روزها و سال های قرون گذشته دارد. زمان در گرداب سرعتی تب آلوده و شتابی سرسام آور افتاده و بی مقصد و کور، بر گرد خود می چرخد و با سرعت تمام به پایان خود نزدیک می شود. پایان زمان یعنی به نهایت رسیدن تمام راه های مولود علم و ادراک بشری؛ و آخرالزّمان یعنی آخرالعقل. آنجا که عقل ادبار، پس از هزاران سال تلاش و جِدّ و جهد برای معماری بنای استقلال انسان و انفکاک او از حق، به بن بست می رسد، زمان فانی نیز بی وجه می شود و ضرورت وجودی خود را از دست می دهد. هم پا و همراه عقل، زمان نیز خسته و فرسوده می گردد. با این عقل فرسوده و از نفس افتاده، و درون این زمان ناتوان و هویت از کف داده، چهرة خسران آدمی بیشتر و بیشتر هویدا می شود. در چنین وضعیتی است که ماهیت فسادانگیز و فسق افروز ادبار به حق، عیان و حقیقت عقل و زمان برملا خواهد شد.

بقیه در ادامه مطلب

بسم الله الرحمن الرحیم

 طرح مباحث شریف مهدویت به صورت گسترده و فراگیر، از ضروری‌ترین بایسته‌های مذهبی و فرهنگی جامعه ما و یا شاید مهم‌ترین آن‌ها است.

طرح مباحث شریف مهدویت به صورت گسترده و فراگیر، از ضروری ترین بایسته های مذهبی و فرهنگی جامعه ما و یا شاید مهم ترین آن ها است؛ چرا که پرداختن به این مباحث وسیله و راهی است برای ایجاد شناخت نسبت به حضرت حجت (عج)؛ شناختی که:

1-    علت خلقت انسان است:
عن أبی عبدالله (ع) قال:
خرج الحسین بن علی (ع) علی أصحابه فقال:
أیها الناس إن الله –عزوجل ذکره- ما خلق العباد إلّا لیعرفوه؛ فإذا عرفوه عبدوه؛ فإذاعبدوه استغنوا بعبادته عن عباده ما سواه. فقال له رجل: یابن رسول الله بابی انت و امی فما معرفه الله؟ قال: معرفه أهل کل زمان اما مهم الذی یجب علیهم طاعته.
(بحارالانوار، جلد23 صفحه83؛به نقل از: علل الشرائع)
امام صادق (ع) فرمودند:
حسین بن علی (ع) در جمع اصحابش فرمود:
ای مردم، خداوند –عزّوجلّ- بندگان را نیافرید مگر برای این که او را بشناسند؛ و هنگامی که او را شناختند عبادتش کنند؛ و وقتی او را عبادت کردند به برکت این عبادت، از عبادت غیر او بی نیاز شوند.

بقیه در ادامه مطلب